دولت ز در باز آمدی ما را پس از بی دولتی

گر رخ نمودی ترک ما «بعداللتیا واللتی»

می زیبد او را سلطنت، زیرا که پیش درگهش

هر شب خروش عاشقان باشد چو کوس نوبتی

از سرکشی او چون علم در جنگ با ما روز و شب

ما در برش زاری کنان مانند کوس نوبتی

دادم به زلفش دوش دل، چشمش به ترکی گفت: هی!

او را چو کردی پیشکش، ما را نیاری خدمتی؟

من می توانم بوسها دزدیدن از لعلش ولی

چشمش چو غوغا می کند می ترسم از بی حرمتی

شکر به دامن می کشند از لعل او تردامنان

وانگه دل بیمار من می میرد از بی شربتی

ای اوحدی، چون طاقت جورش نیاوردی دگر

بر یار هر جایی منه خاطر، که صاحب غیرتی

شهر کسانست این، دگر بر نیکوان عاشق مشو

گردن به مسکینی بنه، مادام کندر غربتی